Onlangs kwam er een cliënt bij me en ze vertelde dat ze eigenlijk maar één probleem had: dat betrof haar vriend. Of beter gezegd haar ex-vriend, want ze had het de week daarvoor uitgemaakt. Hij had haar namelijk geslagen en bedreigd met een mes.
Toen ik haar vroeg wanneer zich dat had afgespeeld, vertelde ze dat dit 3 jaar geleden was gebeurd, al in het begin van de relatie.
Ze heeft toen geen aangifte gedaan, want kreeg heel veel spijt en ze wilde hem nog een kans geven. Dat ging een tijdje goed, tot hij weer verviel in het oude patroon… Ook dreigde hij soms met zelfmoord als ze hem in de steek zou laten. En dan werd ze echt bang.. Stel dat hij dat zou doen, dan zou ze zichzelf nooit vergeven. Ze had ook ergens wel medelijden met hem. Onlangs heeft hij haar in de driftbui een vaas naar het hoofd gegooid en ze kwam daardoor op de spoedeisende hulp terecht.! Daar drongen ze erop aan dat ze hulp moest zoeken..
Zonder hier dieper op in te gaan, is al wel duidelijk dat deze relatie erg destructief is. Volgens deze cliënt ligt het probleem dus duidelijk bij hem, dus daar moet aan gesleuteld worden…!
Het kostte me toch wel enige tijd om haar ervan te overtuigen dat waar er 2 ruzie hebben, ook beide een aandeel daarin hebben. Aangezien alleen zij zich bij me gemeld heeft, kan ik alleen samen met haar kijken naar haar eigen aandeel, waar ze uiteindelijk mee instemde.
Waarom blijft iemand überhaupt in zo’n destructieve relatie? Waarom vallen vrouwen op foute mannen en omgekeerd?
In de meeste gevallen is het antwoord: omdat ze zelf het voorbeeld hadden van hun ouders in een soortgelijke relatie.! (zie ook mijn blog: waarom-daders-en-slachtoffers-tot-elkaar-worden-aangetrokken ) 
En natuurlijk kan een kind daar niets aan doen. Maar daardoor wordt het zelf ook slachtoffer, alleen al door het zien of meemaken dat ouders elkaar kleineren of geweld aandoen, of zelfs het kind wat aandoen. Dat is een chronische onveilige situatie en kan zelfs levensbedreigend zijn.
Om dit te kunnen overleven moet het kind die afschuwelijke ervaringen wegstoppen. Er niet meer aan denken. Het wordt ook soms werkelijk vergeten en verdrongen. Veel psychologen verklaren dat zo een kerndeel van jezelf wordt afgesplitst.
De eigen ‘wil’ en het eigen ‘ik’ doen niet meer mee!
Dit is één van de belangrijkste oorzaak van identiteitsproblemen; je weet niet wie je eigenlijk bent. Je leeft een leven, zoals je denkt dat er van je verwacht wordt en je raakt steeds verder van jezelf weg. Je gaat je ongelukkig voelen, of angstig, je hebt moeite met alleen zijn en hebt steeds iemand nodig. De mening van anderen staat voorop. Helder denken lukt dan ook niet.
Daarom loop je met open ogen in je valkuilen... !
Om de trauma’s uit de vroege kinderjaren onder ogen te zien is een behoorlijke klus. Dat lukt in je eentje niet. Kinderen zijn loyaal aan de ouders en soms voelt het zelfs als verraad om te erkennen dat je ouders, die je zouden moeten beschermen, jou iets hebben aangedaan…
Bovendien werkt het afweersysteem dusdanig dat herinneringen vaak vervaagd zijn of helemaal verdwenen schijnen te zijn.
Er zijn echter manieren om die oude gebeurtenissen weer te herbeleven, zodat ze uiteindelijk geen last meer veroorzaken en dat een bevrijdend gevoel geeft.
Opstellingen van het Verlangen is daarvoor een geweldig mooie methode, waar iedereen aan mee kan doen. Meer info: wat-zijn-opstellingen?
Gun het jezelf, dat je je bevrijdt van de last uit je jeugd!