Eenzaam

Wie kent deze gevoelens niet? Iedereen voelt zich van tijd tot tijd eenzaam. Niemand ontkomt aan deze gevoelens. Bij de meeste mensen duren deze onaangename emoties gelukkig niet zo lang en ze verdwijnen wel weer. Vaak ook komen ze terug, soms blijvend. De intentie en de frequentie maken echter wel veel verschil. Wanneer deze gevoelens veelvuldig voorkomen en chronisch altijd aanwezig zijn, kan het leven zwaar worden. Je voelt je letterlijk alleen en eenzaam. Er is niemand aan wie je deze gevoelens kwijt kunt (denk je). Je hebt geen echte vrienden of vriendinnen. Echte gevoelens delen gaat je niet gemakkelijk af en zeker niet in de staat hoe je je nu voelt. Als je om je heen kijkt, zie je alleen mensen die er gelukkig uitzien en meestal zie je koppels, paren of stelletjes, niemand is alleen en in ieder geval zie je niemand die er net zo eenzaam uitziet als jij.

De kans en de verleiding is groot dat je dan gaat ‘compenseren’, dat wil zeggen ergens troost in vinden. Een veel gebruikte remedie is afleiding zoeken door veel te werken of een volle agenda te hebben. Kan men geen voldoening vinden in het werk, dan zijn er vele  andere mogelijkheden: (overbodig) winkelen, frustratie eten, alcohol, gokken, drugs, internet, medicijnen, enzovoort. Kortom, allerlei verslavingen liggen op de loer. Het gebeurt zo geleidelijk en vaak stilletjes. Je maakt jezelf een lange tijd wijs, dat je er zo mee stoppen kunt, maar er komt vroeg of laat een moment dat je het niet meer ontkennen kunt, je bent verslaafd! Dat niet alleen: je komt in de problemen, omdat je het financieel niet meer redt. Of je wordt ziek, je verwaarloost jezelf en krijgt meer en meer een hekel aan jezelf. Je gevoel van eigenwaarde is op een dieptepunt gekomen.

Er zijn altijd redenen te bedenken waarom je eenzaamheid voelt, of wat voor nare gevoelens ook. Het leven komt en dient zich aan zoals het komt. Moeilijke jeugd, slechte ervaringen, enzovoort. Niet dat wat er gebeurd is, maakt je eenzaam, maar hoe je ermee omgaat, hoe je er zelf over denkt. Kun je nog verder zakken? Hoe wanhopig moet je zijn, voordat hulp gaat zoeken? Er is namelijk hulp in de meeste gevallen! Maar dan moet je wel eerst erkennen dat je hulp nodig hebt en het willen accepteren. Onder ogen zien wat je nooit hebt willen zien; voelen en altijd vermeden hebt…die diepe pijn die al zo lang in je zit, je weet eigenlijk niet anders. Dit eindelijk erkennen!

Het is deze ‘omslag’ die van het grootste belang is. Vaak achteraf weten de meeste mensen zich dit moment nog exact te herinneren. Het moment van het weten: er moet iets gebeuren, ik moet iets doen! IK moet iets doen… Inderdaad gaat het hier om: van passief het leven over je heen laten komen, tot actief zelf de regie van je leven in handen nemen. Jij bent de enige die verantwoordelijk is voor JOUW leven! Als je dit besef tot je laat doordringen is er hoop. Gun jezelf dat je die hulp krijgt die je nodig hebt om het leven weer aan te kunnen. Zoek net zo lang tot je een goede hulpverlener gevonden hebt! Wees kritisch en als het niet zuiver voelt, bedank dan de persoon en zoek dan verder! Ze zijn er gelukkig!

(oktober 2010)