Deze term werd door Bert Hellinger, grondlegger van de familieopstellingen, gebruikt om aan te duiden dat mensen zo verweven kunnen zijn met hun ouders, voorouders, dat ze daardoor gehinderd worden om vrij te leven. Hun zielen zijn als het ware verward met elkaar.
Prof. Dr. Franz Ruppert wijt dat aan zoals hij het noemt: het Liefdestrauma; d.w.z. dat je als klein kind te weinig of geen liefde gehad hebt van in eerste instantie je moeder, of je vader.
Dit kan veroorzaakt worden doordat de moeder zelf getraumatiseerd is, en zelf geen liefde heeft gehad. Hierdoor kan zij op haar beurt niet de moeder zijn, die het kind nodig heeft. Ze kan er niet met volle aandacht en presentie zijn voor haar kind, omdat ze zelf teveel ballast heeft.
Het kind doet er alles aan om de erkenning, de aandacht en de liefde te krijgen, desnoods door voor te zorgen en haar welgevallig te zijn in de hoop dat het een compliment krijgt. Als slechts sporadisch gebeurt, kan het zijn dat sommige mensen dit hun hele leven lang blijven doen. Ook als ouders er al lang niet meer zijn, proberen ze bij anderen in een goed daglicht te komen. Hieruit vloeit vaak prestatiedrang, (over)verantwoordelijkheid, altijd anderen willen helpen, voort. Dit gaat vaak ten koste van zichzelf, of van hun gezondheid.
Er is een dan diepe overtuiging verankerd, dat de ander belangrijker is.
Dit komt voort uit de eerste ervaring met de moeder, die als eerste belangrijk was. Elk kind groeit immers de eerste 9 maanden in de buik van de moeder. Het kind is dan volkomen afhankelijk. Ook na de geboorte is het kind afhankelijk van haar zorg. Het is een instinctief weten: als moeder mij in de steek laat, ga ik dood.
Deze overlevingsstrategie is zo basaal, dat die ‘meegroeit’ naar de volwassenheid.
Dit leidt vroeg of laat allerlei problemen, zoals bijvoorbeeld een burn-out, of andere psychische of lichamelijke klachten.
Wil je je bevrijden van deze verstrikkingen? Doe dan mee aan een Workshop met Opstellingen van het Verlangen!