Vrijwel iedereen heeft trauma's.. !
De meeste mensen functioneren normaal. Van de buitenkant merk je er meestal weinig of niets van. Maar soms gebeurt er iets waardoor iemand verbazingwekkend heftig reageert op een gebeurtenis, buitenproportioneel.
Om een voorbeeld te noemen: Je bent op een verjaardagsvisite, waar ongeveer 10 mensen in de kamer aanwezig zijn. Eèn persoon vertelt een voorval, waarop een andere persoon heel erg boos wordt; de rest van de aanwezigen kijken verbaasd en snappen niet waarom die persoon zo heftig reageert..
Wie heeft er dan een probleem: degene die het vertelt, of degene die zo heftig reageert?
Juist: die laatste. Kennelijk is er iets geraakt.!
Alles waarop je heftig reageert, dwz buiten proporties, is een indicatie dat iets pijnlijks niet verwerkt is. Het is alleen weggestopt, om er niet meer aan herinnerd te worden. Een verborgen trauma.
In de reguliere geneeskunst wordt een trauma beschouwd als een letsel van buitenaf, dat een aanslag doet op je lichaam met een verwonding als gevolg. De wond moet verzorgd en behandeld worden, heeft rust nodig en zal dan hopelijk geheel of gedeeltelijk herstellen.
Maar een mens is meer dan een lichaam. De mens heeft ook een denkgeest: de psyche. Wat als er een aanslag op je psyche wordt gedaan? Zoals het plotselinge verlies van een dierbare, een ontslag, je huis brandt af, amputatie van een lichaamsdeel… maar ook het zien van een ongeluk of een natuurramp. Het zijn diep ingrijpende gebeurtenissen die vaak tè moeilijk zijn om te bevatten. Ze dringen niet goed door, omdat ze te erg zijn, maar houden je toch bezig. Soms kun je aan niets anders meer denken.
Het gevolg kan zijn dat je ‘niet meer goed in je vel zit’. Dan loop je kans op concentratie problemen, je afwezig en soms wat verward voelen, slaapproblemen, somberte, enzovoort. Het kan een scala van symptomen of klachten zijn.
Hoe moet dat zijn voor een klein kind, dat nog niet het vermogen heeft om hierover na te denken en dus niets begrijpt van een ingrijpende gebeurtenis? Veel hangt af van hoe je als jong kind hebt geleerd om te gaan met verlies of met moeilijke situaties. Je konijn gaat dood. Hoe je reageert hangt deels af van je ouders: kunnen zij je op de juiste manier te opvangen en troosten? Mag je voldoende uithuilen? Word je verdriet erkend? Als dat zo is heb je geluk. Dan kom je het verlies van je konijn wel te boven.
Maar als je ouders daar zelf geen raad mee weten, dan blijf je er alleen mee zitten. Dat is voor een kind een te moeilijke opgave. Dan wordt het verdriet en de pijn verdrongen, diep weggestopt in het onderbewuste. En… het wordt soms ook echt vergeten! Het zit zo diep weggestopt, dat je er niet meer bij lijkt te kunnen, wat ook de bedoeling is. Aan één kant geweldig wat voor mooie (overlevings-)strategieën we kunnen ontwikkelen als klein kind om verder te kunnen leven.
Maar heeft ook een nadeel. Want elke keer in je latere leven, als je weer te maken krijgt met verlies, neig je ertoe om op dezelfde manier die pijn weer weg te stoppen. Dat is immers hoe je het geleerd hebt. Niet meer aan denken, niet meer over praten, dan gaat het wel over. We houden onszelf soms zelfs voor dat we het verwerkt hebben. Maar iets wat weggestopt is, is helaas niet over. Telkens als we iemand verliezen wordt het in het onderbewustzijn aangeraakt en herinnert het ons aan die oude pijn. Als een diepe put waar steeds meer wordt ingegooid en waar dan snel de deksel weer op gaat. Ooit raakt hij vol... en dan kan het zomaar gebeuren dat je bij een overlijden van achterneef die je nauwelijks kent, plotseling een zee van verdriet voelt. Verdriet dat niet in verhouding staat tot de relatie die je met hem had. Natuurlijk was die achterneef alleen de ‘trigger’. Je ziet het om je heen wel vaker gebeuren; iemand begrijpt gewoon niet wat ‘m overkomt en raakt er misschien zelfs van in een depressie .
Verdriet wat niet verwerkt kan worden, wordt doorgegeven aan de volgende generatie.!
Je kunt last hebben van allerlei emoties zoals schuldgevoelens, schaamte, depressie, boosheid, zonder dat daar een aanwijsbare reden voor is. Dan zijn dat overgenomen emoties.. Erfgoed!
Door onderzoek wordt steeds meer duidelijk, dat de eerste trauma's al vanaf de conceptie kunnen ontstaan, dus ook gedurende de tijd in de baarmoeder! De stemmingen en emoties van moeder ervaart het kind te volle! Kinderen (ook ongeborenen) zijn supergevoelig voor de verborgen angsten en emoties van hun ouders. Jonge kinderen voelen letterlijk de boosheid, het verdriet of de angst van moeder of vader.
En onbewust dagen ze hun ouders dan uit om die tevoorschijn te laten komen..
Dat is voor ouders vaak erg confronterend en zij weten zich er vaak geen 
raad mee. Hun kind wordt dan als ‘lastig’ gezien. Ze hebben zelf nooit geleerd om met hun eigen (kinder)verdriet om te gaan. Kinderen reageren daarop, door ofwel ze uit te dagen en boos te worden: "jij bent de stomste moeder', of ze proberen ze juist te ‘sparen’ en vallen hen niet meer lastig.
Dat betekent wel dat ze (onbedoeld) alleen gelaten worden en het zelf maar moeten uitzoeken. Het maakt kinderen eenzaam, en ook deze gevoelens van eenzaamheid stoppen ze weg.
Zo leren kinderen te doen alsof ze zich wel redden; of door vrolijk te doen lijkt het of ze gelukkig zijn. Ze durven niet te laten blijken hoe het eigenlijk met ze gesteld is. Hun omgeving en uiteindelijk ook zij zelf gaat geloven dat het goed gaat. Zo groeien ook zij op tot volwassenen, die zich niet echt kunnen of durven laten zien. Ze passen zich aan en proberen te voldoen aan de verwachtingen van anderen in hun omgeving. Dan is de cirkel rond, en als er dan iemand ziek is, een ongeluk krijgt, een naaste verliest of een kind met moeilijk en confronterend gedrag heef, dan kan dat er niet meer bij. Het overstromen van die put kan zo heftig zijn, dat normaal functioneren niet meer gaat.
Tijd om hulp te zoeken.!
Als je jezelf toestaat met behulp van een vertrouwd iemand of bijvoorbeeld een therapeut, het oude zeer onder ogen te zien en echt te verwerken, dan werkt dat opschonend en zuiverend. Wie dit doet en z’n angst opzij zet, kan oude psychische wonden helen. Je krijgt weer ruimte en je kunt jezelf letterlijk bevrijden.
Je leven wordt dan een stuk prettiger.!