Opstanding
Afgelopen zaterdag hebben we weer een wondermooie 2-daagse workshop met Opstellingen van het Verlangen afgerond. Deze dag viel net tussen Goede Vrijdag en Pasen.
Het was heel symbolisch: de transformatie die er plaatsvindt tijdens de opstellingen is als het 'lijden', wat plaats mag maken voor nieuw leven.!
Vroeger begreep ik niets van die dagen: Goede Vrijdag, Pasen.. Nu zie ik steeds beter hoe we ‘lijden’ aan ons ego, aan onze destructieve overtuigingen, overlevingsmechanismen en aan onze gedachtenkronkels.
Voor mij betekent Goede Vrijdag dat daar een eind aan mag komen: het sterven van het ego. Hieruit kan je ware Zelf herboren worden. De Opstanding!
Tijdens Opstellingen is vaak een soortgelijk proces aan de gang. De deelnemer worstelt en raakt verstrikt in z’n overlevingsstrategieën. Hij probeert ze naar z’n hand te zetten of wil ze laten samenwerken, wat meestal niet lukt en wat soms bijna tot wanhoop leidt.
Waar het werkelijk om gaat is je weer te verbinden met dat deel in jezelf wat getraumatiseerd en afgesplitst is, wat diepe angst oproept, omdat het al in een heel pril stadium door een bedreiging niet meer mee kon doen.
Waarom kon het niet meer meedoen?
- Omdat er stressvolle ervaringen waren, die je als klein kwetsbaar wezentje niet aankon.
- Omdat moeder zelf getraumatiseerd was en niet de veiligheid kon bieden, die nodig was.
- Omdat je ouders geen notie hadden van jouw behoeften en je daarin niet gezien werd.
- Omdat je een zware en pijnlijke geboorte of moeilijke start had.
- En allerlei andere oorzaken buiten jezelf.
Echter aan al deze ervaringen heb je geen herinneringen, omdat dit te pijnlijk en heftig was. Maar om te kunnen overleven, ontwikkelen we mechanismen, waardoor je dat niet meer voelt. Dat is een soort verdoving waarin het lichaam zelf zodanig voorziet, een kortsluiting in de hersenstructuur, zodat die herinnering ook niet meer naar boven kunt halen. Dit is het ontstaan van het onbewuste. Maar diep van binnen werkt het nog wel door; het is chronisch aanwezig als een sluipend gevaar. Dit gaat dan voelen alsof het van jezelf is, alsof het aan jou ligt. Hierdoor ontwikkelen zich gevoelens van schuld, schaamte, onmacht, verlegenheid, woede, verdriet, wrok, jaloezie, nijd, afgunst, angst en paniek.
Deze kortsluiting ligt aan de basis van de overlevingsmechanismen en bij elke nieuwe spannende ervaring, die enigszins lijken op het oorsprongstrauma wordt dat weer actueel. Als het te heftig is worden er nieuwe overlevingsmechanismen ontwikkeld.
Vrijwel elk mens ontwikkelt dat! Er zijn nauwelijks mensen die geen trauma’s hebben. Want bijna al onze ouders zijn getraumatiseerd. En onze grootouders en hun voorouders. Dus wij ook!
Zolang we niet onze trauma’s oplossen, blijven we lijden! Als we de moed hebben om dat kwetsbare, afgestoten verborgen deel in de ogen te kijken en ons erover te ontfermen, gebeurt het wonder: het lost trauma lost op, want het is het belangrijkste deel van onszelf wat er nog steeds bij wil horen en vanwaar dat voortdurend sluimerende verlangen komt: onze pure kern! Ons daar weer mee verbinden, dat is heling. Dan kun we eindelijk vanuit onze eigen autonomie gaan leven en op eigen benen gaan staan. Dit is de Opstanding!