Ken je dat? 
Dat je heel snel te doen hebt met iemand die het moeilijk heeft ? Je ziet hoe zwaar die ander het heeft en jij vindt dat zoo zielig.! Jij lijdt mee.. Je voelt wat die ander voelt en je wordt helemaal in de ellende van de ander meegezogen.. Akelig is dat! Want je kunt niets doen en voelt je machteloos.
Maar wat als je er anders naar kijken kunt..
Toen ik op de middelbare school zat en een jaar of 15 was, fietste ik een keer op weg van school naar huis. Het was mooi weer en de zon scheen. Opeens zag ik ergens in de berm een middelgroot bruin hondje. En ik terwijl ik ernaar keek, schrok ik: hij miste een achterpoot .!! Vanaf z’n knie ontbrak z’n linkerachterpoot .! Ohh wat erg! Ik stapte van de fiets af en met een brok in m’n keel en prikkende tranen keek ik ernaar. Ik vond het zoooo zielig.. !
Ik stond een poosje te kijken en hele verschrikkellijke scenario’s gingen door mn hoofd heen van wat hij allemaal heeft moeten doorstaan en in wat voor ellende hij zich bevond.
Op een gegeven moment zag ik iets opmerkelijks: z’n staartje bewoog heen en weer! Ik keek nog eens beter en zag dat hij aan het kwispelen was! Hij snuffelde in de struiken, want kennelijk rook hij iets bijzonders! Dit klopte niet met mijn veronderstelde afgrijselijke drama waarin hij zou zitten.
Het drong tot me door, dat hij het helemaal naar z’n zin had. Hij was helemaal niet bezig zichzelf zielig te vinden. Kennelijk had hij op één of ander manier met z’n handicap leren omgaan, en intussen kon hij zich prima redden zonder achterpoot. Hij was op dat moment met iets bezig, wat volledig z’n aandacht vroeg en wat voor hem op dat moment zeer interessant was. Dat was voor mij een belangrijk moment, wat me heel goed bijgebleven is: ik realiseerde met toen, dat wat ik zag, niets met het hondje te maken had, maar alles met mezelf.!
Ìk vond hem zielig! Maar hij was daar helemaal niet mee bezig..!
Toen realiseerde ik me, dat het iets in mezelf was, wat maakte dat ik hem zielig vond.. Het had dus alles met mij te maken en niet met dat hondje.! Die triggerde alleen iets bij mij!
Deze ervaring heeft diepe indruk op me gemaakt en ik weet zelfs nog precies waar ik toen fietste. Destijds had ik nog nooit van het woord “projectie’ of ‘weerspiegeling’ gehoord; veel later pas begreep ik dat ik m’n eigen, diep weggestopte en ‘niet opgeloste pijn’ geprojecteerd heb op dat hondje en ik geloofde beslist dat het hondje wel erge pijn moest hebben.
Dit gebeurt voortdurend bij iedereen! Alle onverwerkte pijn die we wegstopt hebben, waar we niet goed bij kunnen, of willen, projecteren we op andere mensen, dieren of voorwerpen. Het zijn onze eigen schaduwkanten, die we zelf niet zien kunnen, maar we zien het wel bij anderen, vooral als we ergens op reageren. Bij anderen zie je als het ware weerspiegeld, wat er in jezelf zit. Alles wat we moeilijk vinden, of wat heftige emoties of irritaties oproept, heeft dus niets met de ander te maken en alles met onszelf.!
Als we geraakt worden door het gedrag van anderen, is dat alleen een signaal wat ons laat zien, dat er in onszelf nog iets op te ruimen valt. En alles wat we niet opgeruimd hebben, projecteren we op anderen! En daar wordt niemand beter van. Sterker nog: we belasten niet alleen onszelf maar ook de ander ermee en daar wordt niemand beter van!